Waarom trotseren drie vrienden van middelbare leeftijd wekenlang de oceaan in een kajak? Wat zijn de mooiste en de moeilijkste momenten? En is zo’n tocht behoorlijk dapper of vreselijk onverantwoordelijk?
Wat begon als een grap, een ludiek voorstel van Colombiaanse vrienden, groeide uit tot een serieus reëel plan. Afgelopen juli, een ruige zee-maand, kajakten Martin van den Blink, Paul Thijssen, en Andre van Klinken van Willemstand, via Aruba en eilandengroep Los Monjes, naar Punto Estrella aan de Colombiaanse kust en vervolgens 250 mijlen kust afwaarts naar Santa Martha.
Grensverleggend
De tocht, vertelt van den Blink, was absoluut grensverleggend. In een sit on top zeekajak, een soort plastic bananenschil van 5 meter lang en maar een halve meter hoog, zit je letterlijk en figuurlijk in het water en ben je als het ware één met de oceaan.
‘Het gevoel dat je wekenlang een piepklein stipje bent op de aardbol en geheel op eigen kracht het Zuid Amerikaanse continent schampt, bleek zo verslavend dat de heren het liefst gelijk weer de boot in zouden springen om hun tocht voort te zetten.’
‘Je groeit erin en wordt fysiek steeds sterker. Het genieten zit in de uitgestrektheid; dag in dag uit met je kont in de kajak. De reis wordt een aangenaam doel op zich. Je raakt helemaal in het moment, bent van niemand afhankelijk en je verheft jezelf.’
Moeilijke momenten
‘Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Na een relatief makkelijke 1e etappe van 24 uur naar Aruba werd de zee ruiger. Tijdens de 2e etappe naar Los Monjes stak een storm op met snoeiharde wind en golven zo hoog als palmbomen. Van den Blink: ‘In het pikkedonker zochten we naar een landingsplaats. Die hebben we nooit gevonden. We mochten elkaar niet kwijtraken.’
‘Met de kayaks aan elkaar gebonden, probeerden we te rusten, terwijl er om de twee minuten een golf over ons heen sloeg. Op zo’n moment denk je niet, je overleeft. Zeven uren lang hebben we klappertandend in de kajaks gelegen, de storm ingestuwd. Mijn voeten werden zo koud, dat ik ze in de zee stak, in de hoop dat er geen haaien waren.’
Gaten in de kayak
‘Rationeel kan er niet zoveel gebeuren. Zeekajaks zinken niet vanwege de gaten waar het water uit wegstroomt. En je zit met touwen aan je kajak en peddels vast. Als je omslaat kun je nog altijd aan de boot vasthouden en met je satelliettelefoon of E-purb hulp inroepen. Maar het voelt natuurlijk anders tijdens zo’n nacht. Dan ben je blij dat je met z’n drieën bent.’
Naarmate de reis vorderde, werd de zee rustiger, maar de brandingen wilder. Dat maakte het landen en vertrekken zwaar. Van den Blink: Onze kajaks sloegen met al hun apparatuur en proviand steeds vaker om en dagelijks moesten we beslissen; Vertrekken we hier of slepen we de kajaks naar een veiliger strand?
Woeste branding
Bij het Colombiaanse kustplaatsje ‘Kabanas de Carnaveral’ moesten we tegen de wind in door een woeste branding peddelen, waar een groot bord ons waarschuwde ‘Hier zijn al meer dan honderd mensen verdronken’. Dat wilden we niet. Tweeëneenhalf uur lang sleepten we noodgedwongen onze loodzware kajaks over land naar een volgende baai.
Maar toen we daar de branding uit peddelden, sloeg Andre om en werd hij op een volgend strand gesmakt. Paul en ikzelf peddelden vervolgens terug om Andre en zijn kajak te zoeken. Met zo’n grap ben je urenlang bezig, maar je blijft bij elkaar. Dat is de afspraak.
Gevaarlijk
Dat moment, terug die woeste branding in, was voor mijn gevoel één van weinige gevaarlijk momenten, waar je zo op de rotsen gesmeten kon worden. Dan komt het aan op timing, techniek en keihard peddelen. Je houdt je hoofd koel en vertrouwt op je jarenlange kajakervaring.
Wie niet avontuurlijk ingesteld is, begint niet aan zo’n tocht. ‘Je beseft heel goed dat je stappen verder gaat dan de meeste mensen, vertelt van den Blink. Het is geen 1602, toen de wereld nog onbekend was. Je hebt een kaart, een GPS en een satelliettelefoon. Toch blijft alles nieuw.
Piraten
Een jaar lang zijn we bezig geweest met oefentochten en gerichte fitnesstrainingen. De Colombiaanse kust hebben we vanuit het land uitgebreid verkend. Is het veilig? Kun je er landen? Zijn er in dorpjes waar je proviand en water in kunt slaan? Is de zee niet te ruig?
Van tevoren werden we gewaarschuwd. We konden overvallen worden door piraten, verzeild raken in drugstransporten, overvaren worden door tankers. Van dat alles nul komma nul. Nergens hebben we ons bedreigd gevoeld.
Vliegende vissen
Naast alle ontberingen zijn er veel bijzondere en mooie momenten geweest. Halverwege de nachtelijke overtocht naar Aruba hoorde van den Blink opeens gespartel en geklap in de boot. Het bleek een school vliegende vissen met een penetrante geur.
‘De week voor aankomst in Santa Martha was een indrukwekkende en idyllisch tijd. We kajakten op een spiegelgladde groene zee langs een decor van prachtige palmstranden en eeuwig besneeuwde bergtoppen, vertelt van den Blink Dat was zo waanzinnig mooi en relaxed. Die schoonheid kun je je niet voorstellen als je aan de tocht begint.’
Krachtvoer
Terugblikkend op de reis, hadden de vrienden weinig anders gedaan. Het krachtvoer van Hammer nutrition, dat ze in poedervorm meenamen en met water aanlengden bleek cruciaal. Van den Blink: ‘Daardoor zijn we nooit echt uitgeput geraakt.
‘Onze back-up systemen bleken broodnodig. Onderweg is er vreselijk veel stukgegaan. Als je radio en telefoon verzuipt en je bidons overboord raken, moet je, zoals bij elke expeditie, reserve materiaal bij je hebben en een plan B, C en D.’
Bewustzijn
Wat naklinkt bij de vrienden is de kracht, het vertrouwen in jezelf en een soort dieper bewustzijn van hoe weids de wereld is. Je hebt geen luxe jacht nodig. Met een lullig plastic bootje, een peddeltje, wat eten, drinken en een grote dosis mentale- en fysieke veerkracht, kun je ook een oceaan bedwingen.
Grenzen, zegt van den Blink, zitten vooral in je hoofd. Zo’n expeditie werpt je echt terug op jezelf en je maten en laat zien dat je veel meer kunt, dan je ooit had vermoed.
